بررسی مردم شناختی کار لحافدوزی در تهران از گذشته تا به امروز(نمونه موردی مناطق 19و1,7,10,11,12,14,17)

لحاف ایرانی نمادی از میراث فرهنگی این سرزمین و مردمان آن است. با مطالعات و پژوهش های انجام شده درباره حرفه های قدیمی از جمله لحافدوزی به نظر می رسد با توجه به تغییرات سریع زندگی اجتماعی در دهه های اخیر بسیاری از این پیشه ها از جمله لحافدوزی در معرض فراموشی و منسوخ شدن است. بر این اساس ضروری به نظر می رسید تا با مطالعه میدانی درباره حرفه لحافدوزی، بخشی از میراث فرهنگی این سرزمین را به صورت مجموعه ای مدون، محفوظ و به نسل های بعد منتقل نمود. پژوهش حاضر به بررسی مردم شناختی حرفه لحافدوزی در تهران از گذشته تا امروز، در مناطق(19و1,7,10,11,12,14,17) در شهر تهران می پردازد. در آغاز با استفاده از منابع تاریخی، اسناد، مقاله ها و گزارش های موجود در مرکز اسناد کتابخانه ملی و پژوهشکده مردم شناسی سازمان میراث فرهنگی در زمینه تاریخچه لحاف و لحافدوزی و فرهنگ غیرمادی آن (ضرب المثل ها، تعبیرخواب کمان حلاجی، کنایه ها و...) اطلاعات مورد نیاز جمع آوری شد. همچنین از آنجا که در بسیاری از اعتقادات، باورها و آداب و رسوم این سرزمین به روشنی می توان ردپای این موضوع را مشاهده کرد، تلاش شد فرهنگ شفاهی موجود درباره لحافدوزی نیز جمع آوری شود. همچنین با استفاده از تکنیک هایی چون مشاهده میدانی و مصاحبه با پیشکسوتان این صنف، ابزار و شیوه کار لحافدوزی ثبت و اطلاعات گردآوری شده از این حرفه تکمیل شد. با استناد به رویکرد کارکردگرایی (فونکسیونالیسم)، یافته ها حاکی از آن است که این حرفه طی دهه های اخیر آن چنان دچار تغییرات شده است که به نظر می رسد با تداوم سریع تغییرات فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی به زودی کارکردهای لحافدوزی فراموش شود. نتایج به دست آمده نشان می دهد لحاف و تشک هنوز کاربرد زیادی در زندگی روزمر? غالب مردم دارد، اما با توجه به تغییر شیوه زندگی مردم و شهرنشینی، شکل و نحوه تهیه این کالا از حالت سنتی به مدرن تغییر یافته است. واژگان کلیدی: لحاف، لحافدوزی، حلاج (پنبه زن)، کمان حلاجی